مرگ خـود را اگـر این گونه تمنا دارد           سالیـانی‌ست کـه در دل غم زهـرا دارد

روضهٔ فاطمه یک روضهٔ معمولی نیست           شـرح دوران غریبی‌ست که مولا دارد

شرح قومی‌ست که در موعد یاری امام           جـای لبـیـک، فــقـط شـایــد و امـا دارد

قصهٔ‌ مردم بیعت‌شکن است این روضه           خون اگر گریه کند چشم زمان، جا دارد

استخوان در گلوی صبر بماند سی سال؟           آه بــا چـاه خــدایـا! چـه سخـن‌هــا دارد

بعـد یـک عمـر غـم خانـه‌نشـینی، حـالا           غــم بــدعـهـدی دنـیـا طـلـبـان را دارد

این یکی در طلب بُردن بیت المال است           آن یـکی منـصـب شاهـانه تـقاضـا دارد

آن طرف لشکر کفر است به پا خاسته است           این طرف فتنهٔ جهل است که غوغا دارد

بی‌وفـایـی کـمـر کـوه وفـا را خـم کـرد           داغ‌هـا بـر جـگــر از مـردم دنـیـا دارد

مـی‌رود بـا غـم سی سـال غـریـبی امـا           جـگـری شعلـه‌ور از قـصـهٔ‌ فـردا دارد

آه کوفه‌ست، ‌همـان کوفه ولی این دفعه           نـیــزه‌ای در وسـط شـهـر تمـاشـا دارد